Dawno, dawno temu, kiedy byłam
niekoniecznie piękniejsza, lecz na pewno młodsza, wizyty w sklepach
z ubraniami wpędzały mnie w czarny dół. Nie dość, że wybierać
musiałam z największych dostępnych rozmiarów (które z
tajemniczych powodów zawsze były wykupywane jako pierwsze), to
jeszcze najpierw wymyślałam sobie ciuch, a potem szukałam go w
sklepie. Jak się łatwo domyślić, poszukiwania kończyły się
fiaskiem, a ja wracałam do domu z pustymi rękami albo zakupami
będącymi wynikiem kompromisu pomiędzy mną a przemysłem
odzieżowym.
Żeby jeszcze to, co kupowałam, jakoś
na mnie leżało... Niestety, moje ciało nie mieściło się we
wzorcach. Biust za duży, ramiona za wąskie, talia za głęboka, a
rękami chciałam ruszać nawet w marynarce. Ale miałam wymagania!
Do tego jeszcze zawsze miałam problem
z korelacją między jedzeniem a wagą. Mówiąc krótko, utyło mi
się i z wiekiem coraz więcej ciastek dźwigałam pod skórą, aż
stało się to, co musiało się stać, czyli wyrosłam z rozmiaru
44. I weź tu, człowieku, porządnie wyglądaj, sukienkę kup, jak
znasz jeden sklep z ubraniami w większych rozmiarach, na dodatek
okropnymi (kilka przyzwoitych sklepów plus size w moim mieście otworzyło się dużo później).
Poszłam więc do sklepu z tkaninami.
Dokonałam wyboru złego, bo kupiłam wełnę parzoną, która była
gruba, a ja nie umiałam prawie nic, obchodzić się z grubymi
tkaninami tym bardziej. Do tego kupiłam podszewkę, patrząc tylko
na kolor i czy nie będzie za droga. Naoglądałam się filmików na Youtubie, wybrałam fason spódnicy, a podczas świąt usiadłam do
mamowego Łucznika i zaczęłam działanie. Efekt tych działań
sprułam pół roku później i na nowo uszyłam, ale i tak rodzina
była pod wrażeniem, że uszyłam coś, co ma zamek i nadaje się do
noszenia. A ja, zachęcona pierwszym sukcesem, uszyłam drugą
spódnicę.
Obie służą mi dziś jako ciuchy po
domu, bo na zewnątrz wyjść w nich wstyd. Ale za to w trzeciej chodzę
do ludzi.
Zachęcona sukcesem oraz oczytana porad typu "weź ciuch, który lubisz, odrysuj i uszyj kopię" uszyłam sobie spódnicę ołówkową na bazie starej. I co? I za mała wyszła - generalnie nie jest to metoda dla początkujących osób. Tkanina, całe szczęście, się nie zmarnowała - spódnica po zwężeniu trafiła do garderoby mojej zawsze perfekcyjnie szczupłej mamy.
Ponieważ apetyt rośnie w miarę
jedzenia, a niepowodzenia traktowałam jako lekcje konstrukcji i szycia, potem były sukienki, a nawet bolerko z gotowego wykroju. Przy okazji szycia bolerka pytałam o różne rzeczy na Papavero, a autorka Papavero napisała mi coś, co powtarzam jak mantrę, gdy coś mi nie wyjdzie - "na pruciu człowiek uczy się najwięcej". Prawdziwy wiatr w żagle złapałam, kiedy uszyłam sobie całkiem
zgrabny płaszcz (nieważne, że w dzień pisania tego tekstu wisi na manekinie z wyprutą
podszewką i czeka na poprawki). Ambicja zaprowadziła mnie na kursy
konstrukcji ubioru, dzięki czemu droga od pomysłu do gotowego wyrobu
jest dla mnie możliwa do przejścia.
 |
| Moja pierwsza w życiu koszula. Gniecie się jak papier, za to jest przewiewna, że mimo długiego rękawa mogę nosić ją w tropikalnych temperaturach. Zdjęcie zrobiłam na balkonie starego mieszkania, a wiatr mi w tym nie pomagał... |
Tak pobieżnie wygląda moja szyciowa
historia. Jestem plus size, więc zaczęłam szyć, też dla osób
plus size. Zbadałam ten temat na różne sposoby, próbne konstrukcje testowałam na ludziach - w tym miejscu pozdrawiam serdecznie cierpliwą Katarzynę, która jako pierwsza w historii dziejów założyła na grzbiet koszulę z moją metką. Dzięki testom i dzięki Kasi okazało się, że moje przemyślenia i spostrzeżenia na temat metod konstrukcji odzieży są słuszne - ale o tym napiszę innym razem.
Jeśli masz ochotę o cokolwiek mnie dopytać, możesz to zrobić poprzez komentarz. Choć na co dzień jestem milczkiem, na temat tkanin i szycia mogę gadać bez końca.
Komentarze
Prześlij komentarz